چندی ست که غرورم زخم خورده و چشمانم در خواب زمستانی فرو رفته است و از اشک انتظار خون می بارد. انتظارم بی صدا مانده و گلدان کوچک نرگسم همزبانی ندارد. نگاهم در بردارنده رازی است آشکار که همه آن را می دانند. بی تو و بی وجود تو خود را تنها و بی عشق می دانم.

مهدی جان! بیا که خاطره هایم به خواب رفته اند و من در کوچه های سرد با گام هایی خسته به انتظار نشسته ام و تا نیایی پنجره کوچکم را نخواهم گشود. بیا که قطره قطره عشقم وجودت را فریاد می زند و من در شوقِ آمدنت از عشق لبریزم و از امید سرشار.

می دانم سحرگاهان نجوای عاشقانه مرا با معبودم می شنوی. می دانی که از خدایم شوق رسیدن به تو را می خواهم. می دانی که به عهدت هر صبح پایبندم و فرجت را خالصانه از درگاه معبودم عاشقانه با دستانی عاجزانه خواستارم. بیا و بیا امیدوارم کن برای همیشه در جوارت ماندگارم کن.

معصومه چهاردولی

مهدی (عج) بیا آسمان بوی بهار می دهد

وقتی نگاهی آشنا بر دل قرار می دهد

ای آشنای بی صدا در لحظه های انتظار

زودی بیا زودی بیا تا پُر شود بوی بهار

مهدی گلستان دلم از گل همه آذین شده

فکر فرج را کرده و در انتظار جاری شده …

نماز برای من طعم انار ملسی را می دهد که روز جمعه در ظرف چینی گل سرخ مادرم دانه دانه کرده ام و آرام آرام میل می کنم. ترس از تمام شدنش را دارم اما به امید سبدی پر از انار که روی طاقچه داریم، می خورم و لذت می برم و مراقبم کاسه گل سرخ از دستم نیافتد و نشکند و وای بر روزی که کاسه چینی بشکند و دانه دانه های انار روی فرش اتاق بریزد. خداوند خود، محافظ من و انار و کاسه چینی مادرم است. انارم دلم کاسه را به خودش می سپارم.

ستایش/ طلبه پایه اول

نماز اگر اول وقت باشد به مراتب طعم لذیذتر و شیرین تری را حس می کنم. نماز برایم شیرین است چونان کیک تولدم اما با نماز تولد روحم را هر روز پنج بار به نظاره می نشینم و از شیرینی آن جانم را آرام می کنم.

بهار/ طلبه پایه دوم

صحابه پیامبر بود و مردی از مردان خدا، از معدود کسانی بود که وصیت پیامبر را بعد از در گذشت آن حضرت با جان و دل عملی کرده بود. شیعه بود، شیعه بی قید و شرط علی، علی ای که بعد از پیامبر سکوت را بهترین راه حل مشکلات زمان برگزید. مردی بزرگ و بافضیلت. بهتر بگویم با بصیرت، مردی که همه ظواهر دنیا با همه مردمان دوروی زمانش نتوانستن او را یک لحظه از راه راست خارج کنند.

او که در صفین و نهروان جنگاوری شجاع بود. بله آن مرد آگاه و عالم به حوادث زمان را می گویم. او که پیامبر همچون عمار و یاسر خبر شهادتش را داد. همان که همه دنیا اگر جمع می شدند، نمی توانستن عشق علی (ع) و اولاد علی را از او بگیرند. همان بنده خدا که راه را از بیراه می شناخت. امام علی درمورد ایشان فرمودند: ای اهل عراق، بزودی 7 نفر از شما در عزراء کشته می شوند مثل ایشان مانند اصحاب اخدود است. ( کتاب معرفت و تاریخ از نسوي که رزين غافقی از امام علی (ع) روایت کرده است.)

در سوره بروج درمورد اصحاب اخدود آمده: اخدود یعنی گودال، مردم نجران در جزیره العرب به مسیحیت، دین بر حق آن زمان بودند. پادشاه یمن، زونواس حمیری از این مسئله خشمگین شد و دستور داد گودالی حفر کنند و در آن آتش بیفروزند. به مسیحیان گفتن میان دین و آتش یکی را انتخاب کنند و عده زیادی را در آتش سوزاندن.

زمانی نگذشت که عده ای از شیعیان علی (ع) در عزراء کشته شدند. حجر بن عدی کندی کوفی و اصحابش در آنجا به خاک سپرده شدند. مقبره ایشان همیشه مورد احترام مسلمانان و شیعیان بود.ادراء سوریه را می گویم. همانجا که شهيدي را دوباره شهید می کنند. همان که علی (ع) گفته بود: « شگفت و تمام شگفت آن واقعه ای که بین ماه جمادی و ماه رجب وافع می شود.» ( علامه ظهرانی در کتاب امام شناسی، ج 12، ص 180ابن شهر آشوب در خطبه قصيه آمده)

 از این واقعه شگفت تر 1383 سال از شهادت این بزرگوار هنوز عقده صفین و نهروان را در دل داشتن. هنوز داغ شیعه علی بودن حجر بر دل آنها بود. می بینند که افرادی عرضی ادب و احترام می کنند. به زیارت این بزرگوار می آیند. گفتن خودش که نیست اما راهش که هست. نکند راهش را ادامه دهند. پس بیاییم بی احترامی به جسدش کنیم تا با این کار راهش را از بین ببریم. عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد آن وهابی های لعنتی دائمی نمی دانستن که با این کار راه حجر بن عدی را زنده تر از قبل می کنند و بر رهروان آن بزرگوار افزوده می شود.

آن وهابی های لعنتی دائمی نمی دانند کار خود را چگونه توجیه کنند. می گویند که شیعیان مرده پرست هستن. یک مشت چوب و سنگ و آهن را زیارت می کنند. به قول آقای فاضل لنکرانی حقیقت شیعه به زیارت نیست بلکه به ولایت است. زیارت بکلی از آثار ولایت است. همان طور که حقیقت اسلام و ایمان بر حسب روایات به ولایت است.¹

اللهم لولیک الفرج

1.    سایت آقای فاضل لنکرانی

زن مسلمان

مگر این نیست که هر آغازی پایانی دارد پس پایان انتظار ما کی فرا می رسد.

مگر هر جاده ای در نهایت به مقصدی ختم نمی شود پس جاده انتظار ما کی به مقصد شما می رسد؟

کی می شود که چشمانمان نظاره گر آمدن زیباییت شود و اشک شوق بر دیدگانمان جاری و خواب شیرین انتظارمان به معنای واقعی تعبیر شود.

چه تعبیری می تواند از این شیرین تر باشد.

آقای و مولای من بیا و به نرگس های عاشقت سری بزن. چندی ست دلشان حسابی برایتان بی تابی می کند….

بیا و دلهای بی قرار را آرام و قرار باش.

بیا و نرگسای عاشق را سرور و سالار باش.

معصومه چهاردولي

الهی! هر دم با آهی، صدایت می کنم شاهی، بنما به من نگاهی، بگشا برایم راهی، هر طور که می خواهی…

راهی بی نهایت، با توشه صداقت، همراه با شجاعت، با قدرت تا قیامت با پیام عدالت….

راهی به سوی اولیاء، راه خلوص انبیاء، راه مطهر کربلا، راه علی و اوصیاء، راه مقدس رضا، راه عدالت و صفا، سویی که مهدی (عج) بیاید، روزی که فتحی برآید، فتحی که نرگس درآید، نرگس عادل سرآید، آواز عدلش خوش آید.

روزی که باران ببارد، باران عدلش بنامند، شعارش عدالت باید، روزی که مهدی در آید

روزی که مهدی ست رهبر، رهرو خوب پیمبر، پاک چو آب حوض کوثر، فرزند زهرای اطهر

مهدی عادل جان بیا ای انتظار خوبیا

عطر تمام نرگس مدهوش عطرت پس بیا

نويسنده: معصومه چهاردولي

همه ما در برهه هاي گوناگون زندگي تصميم هايي مي گيريم و با خود عهد مي كنيم كه به آنها عمل كنيم، اما واقعا چند درصد از ما به تصميم هاي خود احترام مي گذاريم و بها مي دهيم؟ واقعيت اين است كه بسياري از ما به تصميم هاي ريز و درشت خود پايبند نيستيم و با خود مي گوييم دفعه ديگر فلان كار را انجام مي دهم، فلان چيز را مي گويم و… اين سستي اراده، ريشه در عدم شناخت ما از وضعيت خودمان دارد. به طور مثال فكر مي كنيم هميشه براي انجام كار مورد نظرمان فرصت داريم. چه بسا كساني كه بارها تصميم به ترك سيگار كشيدن را آغاز كرده اند و وعده داده اند كه يك ماه يا يك سال ديگر آن را ترك مي كنند. معمولا وقتي سال مي خواهد تحويل شود، انسانها به گذشته مي انديشند و دلشان مي خواهد طوري براي آينده برنامه ريزي كنند كه اشتباهات و يا كندروي هايي كه در گذشته داشته اند، به نحو احسن جبران شود، اما فقط مدتي در تصميم خود پا بر جا هستند و يك وقت چشم باز مي كنند و مي بينند يك سال ديگر گذشت و آنها همان آدم گذشته هستند و تقريبا كوچكترين تغييري در رفتار و اخلاق خود به وجود نياورده اند! اين بدقولي و بدعهدي به خود را مي توان به همه موضوعات تعميم و گسترش داد. تا به حال چند بار پيش آمده از خطا و گناه توبه كرده ايم و باز همان را تكرار كرده ايم؟ چقدر به خودمان وعده داده ايم كه از شنبه نماز مي خوانيم، حلال و حرام را رعايت مي كنيم، به طور منظم سركار مي رويم، درسمان را خوب مي خوانيم، ديگر غيبت كسي را نمي كنيم و… و افسوس كه شنبه ها و در واقع هفته ها و ماه ها و سال ها از پي هم مي آيند و مي روند و ما به عهدمان وفا نمي كنيم، چون تصميم قاطعي نگرفته ايم و با تمام وجود خود را براي اجراي تصميمات خود آماده نكرده ايم. بگذريم، سال نو بهانه خوبي است كه با يك تصميم جدي و قاطع در راه كمال خود قدم برداريم. نقطه ضعف ها، كم كاري ها، خطاها و اشتباهات را ترميم كنيم و كنار بگذاريم و آدمي ديگر شويم، درست مثل طبيعت كه از سرما و بي برگي زمستان به هواي معتدل و سرسبزي بهار مي رسد و خواستني و دلنشين مي شود.

ان شاء الله

الهي !

نه من آنم كه ز فیض نگهت چشم بپوشم، نه تو آنی كه گدا را ننوازي به نگاهی.
در اگر باز نگردد، نروم باز به جایی.
پشت دیوار نشینم، چو گدا بر سر راهی. كس به غیر از تو نخواهم، چه بخواهی چه نخواهی.
باز كن در، كه جز این خانه مرا نیست پناهی.

ملكوت خدا نزديك است وظهور منجي موعود التيام زخمهاي هزاره هايمان خواهد بود

اين حقيقت تلخ زندگي ماست كاش به خودمان بياييم.

سلام محبوب دلم!

كاش ميدانستم چشم كدامين خاك حضور سبزتورا به تماشا نشسته است وبرنرمي قدمهايت بوسه ميزند.

كاش ميدانستم كدامين سرزمين غريب باوجور نازنين تو آشنايي دارد،وآغوش خود را بر مهربانيت گشوده است!

يابن الحسن!

آيا ميشود در حرم امن تو اجازه ورود يابم،وپروانه وار گرد كعبه وجود مقدست طواف كنم

در اندیشه ی کودک فلسطینی ام که دیروز در میان هیاهو و غلغله ی

 سرزمین اشغالشده اش جان می سپارد

حال اگر من می توانستم این جهان را از پلیدی پاک می کردم .

 و ستم وظلم ها را و اندیشه های بد را به یکجا خاک میکردم.

 اگر می توانستم این جهان را از دو رنگی پاک می کردم

 و صدای ناله ی طفلان بیکس را در میان خنده های

 ظالمان خاموش می کردم.

می توانستم ، گریه ها را ، ناله ها را ،

 ضجه ها را به یکباره در میان دشت ها خاموش می کردم .

،امام من ! مولای من 

 وقتی بغض ناباور درد در حنجره ام زندانی است

 وقتی واژه ها در پستوی خاطرات گرد گرفته اند 

وقتی زبانم از تکرار کلام عاجز است

وقتی می توانم با چشمانم سخن بگویم

به کلام احتیاج نیست. وقتی نگاه من با نگاه تو آشناست

زبان احتیاج نیست . پس چشمانم را به تو می سپارم تا

در وسعت روشن نگاهت

 خاطرات سبز جوانی و کودکی ام را مرور کنم

باران تندتند به پنجره ی اتاقم می خورد ؛

 و آسمان هرازگاهی با غرشش احساس وجود می کند

 و دوباره به دنیا آمدنش را نوید می دهد. ابرها در دوردست متراکم هستند ،

 دیگر در آسمان گوی زرین و منور را که هر صبحگاه با پرتوهای ملایمش ،

 مرا از بستر بلند می کند ، نمی بینم .

 نسیمی که در هوا متراکم شده است بوی بهشتی دارد.

در سراشیبی که نامش زندگی است

 با همه ی بیگانگی ها راه می روم ،

 و در سکوت سد و غمگین زمان ، بی هدف ، بی یار و یاور می روم .

 من می روم تا بلکه در دشتی بزرگ ، آنچه را که گم کرده ام باز یابم .