^{دست هایش چه مجنون وار، قنوت رهایی می خواند بر ماشه تفنگ.}

^{لبهایش از خشکی ترک خورده بود. راستی که گاهی آفتاب، چه بی مرام است.}

^{وقت اذان، سفره افطاری در کار نبود. سفره دل باید ” بی انتها ” باشد. سهم هر کدام از بچه ها دو تا خرما و یک لیوان چای … همین!}

^{هنگام صلات، صدای یا رب یارب ها که از مسجد دل به گوش می رسد، جان را نوازش می دهد. فکر اینکه مادر چقدر ” تنهاست ” و پدر چقدر ” پیرتر ” شده و یاد بچه محل ها که هر روز کمتر می شوند، یک لحظه رهایش نمی کند.}

^{زیر رگبار آتش، نماز می خواند. ذکرهایش کم می شود لا به لای گریه ها و گلوله ها! با خرمای اول روزه می گشاید. هسته اش را می گذارد توی جیبش! گرمی چای بر دست، لب های تشنه اش مشتاق … و صدای همپاره که می پیچد، همه جا دود می شود و خون.}

^{لیوان چای می شود ” شربت شهادت “. از بچه محل ها باز هم یکی کم شد!}