دختری شانزده ساله ؛که ۱۱ ماه شکنجه ضد انقلاب؛ گرداندن با

سر تراشیده در روستاها؛ قطع دست؛ زنده به گور شدن و

شهادت را بر توهین به امام امت ترجیح داد.

((برای شادی روح این بزرگوار صلوات بفرستین))

” مرگ بر این سلطنت پهلوی”

” توپ، تانک، مسلسل دیگر اثر ندارد"                        “شاه بجز خودکشی راه دگر ندارد”

“ ایستادن در صف نفت حالا دیگه حرام است"       ” لباس گرم بپوش که کار شاه تمام است”

” مردم! رفتن شاه یه حقه سیاسی است!”            ” گول نخورید نهضت ما اساسی است” 

” زندگی مصرفی معادل بردگی است”

” نظام شاهنشاهی مظهر هر فسادیست”

” شاه باید برگردد"    ” اعدام باید گردد”

پیراهن سیاه ز تن دور می کنیم

آن را ذخیره کفن و گور می کنیم

اجر دو ماه گریه ی بر غربت حسین

تقدیم مادرش زِ رَه دور می کنیم

ماه ربیع الاول سومین ماه از ماههای قمری و از ماه های فرخنده برای شیعیان است. حادثه مهم و تاریخی لیله المبیت، هجرت حضرت محمد صلی الله علیه و آله از مكه به مدینه، ولادت خجسته آن حضرت و امام جعفر صادق علیه السلام، ازدواج خجسته شان با حضرت خدیجه علیها السلام، آغاز امامت امام مهدی (عج)، عیدالزهرا و هلاكت یزید بن معاویه از جمله حوادث فرخنده این ماه است.

در این ماه خجسته، نسیم سحری جان مایه عشق را به گستره خاكیان می فرستد. شاخه های مهربان درختان، گونه به رنگ فلق می سایند. آبشاری از نور، خنده های شادمان خورشید را به زمینیان می بخشد و جوشش از شكوه آسمان را در بر می گیرد. جوانه های تبسم لب ها را شاداب از طراوت تغزلی دیگر كرده و همگی قدوم نوزادی را كه سبب آفرینش است تبریك می گویند كه یا محمّد! به جمع خاكیان دوستدارت خوش آمدی!

شامگه میلادت جاری شور و سرور، در كوچه های خلوت مكه، حكایتی تازه داشت و باد در گوش بلندترین نخل ها از پیش، خبر می برد و مژدگانی می گرفت. كنگره های كاخ ستم لرزیدند. دریاچه های كفر خشك شدند. آتشكده های الحاد به سردی گراییدند و آغوش اسلام به مولود خجسته خود مباهات كرد. محمّد آمد! ثمره خلقت آمد! پیامبر مهر به سرای دنیا خوش آمد!

ای بهار آفرینش! ای سبب خلقت! ای دستاویز هستی! مقدمت گلباران! ای آفتاب فروزان ادیان الهی! ای آخرین فرستاده حق به سوی بشر! كعبه از آمدنت در شادی است و آسمان مكه همراز شب های تنهایی خود را یافته است. شیشه كفر شكسته و خبر آمدنت در گوش ادیان و اعصار طنین انداخته است. قدومت مبارك ای پیام آور صلح و دوستی! ای تو كه از حق آمدی و به حق برانگیخته شدی. آفتاب جهان فروز و عالم تاب توحید هستی كه برف ظلم را آب كرده و نوید بهار می دهی! نامت بلند و دینت پاینده باد!

« بهار ماه‏ ها » ربیع الاول است

چرا که آثار رحمت الهی و ذخایر برکات خداوندی در این ماه پدیدار می‏ شود و انوار جمال الهی بر زمین و زمینیان می‏ تابد . ولادت رسول اکرم‏ صلی الله علیه وآله که مثل آن در گیتی اتفاق نیفتاده ، در این ماه بوده است . آری اشرف و سید موجودات و نزدیک‏ ترین خلق به خدا در چنین روزهایی به دنیا آمد .

مسلمان مراقب باید در شکر این نعمت‏ عظیم کوشش‏ فراوان کند و رحمت‏ وسیع خداوندی را برای‏ خود فراهم سازد . تمامی ماه‏ ربیع را غنیمت‏ شمرده ، با توسلات و مناجات خود را از الطاف حق بهره‏ مند سازد .

با اخلاص و ادای شکر این نعمت‏ بسیار بزرگ به معرفت‏ خود افزوده ، از صفات پسندیده بهره‏ برداری کند . درون خود را مرکز تجلی انوار الهی نماید و از غفلت و سهو دوری گزیند تا در فردوس اعلا با نبیین ، شهدا و صدیقین همنشین شود .

آیت الله مجتبی تهرانی در سخنرانی ای مهر ماه گذشته در آیین گشایش

حوزه‌های علمیه تهران در سال تحصیلی جدید ضمن بیان یاد و خاطره از استادش حضرت امام خمینی رضوان‌الله‌علیه گفت: هر چه دارم از استادم امام خمینی است.

این استاد اخلاق با اشاره به دوران طلبگی خود در قم به بیان خاطره‌ای از استادش امام خمینی(س) پرداخت و گفت: زمانی که در حوزه علمیه قم دوران طلبگی را سپری می‌کردم معمولا روزهای پنجشنبه و جمعه به دیدار خانواده‌ام در تهران می‌آمدم. یکی از روزها که می‌خواستم به تهران بیاییم امام(س) را در راه دیدم، هر دو سوار اتوبوس شدیم و از آنجایی که استادم می‌خواست من و امثال مرا با روش و منش خویش تربیت کند حتی یک ماشین کرایه‌ای هم نداشت و به من فرمودند: ارزش انسان به خانه، باغ و اتومبیل نیست.

وی اظهار داشت: امام(س) فرمودند: زی طلبگی‌ات را حفظ کن که اگر آن را حفظ نکنی به روحانیت لطمه خواهد خورد و لطمه به روحانیت، لطمه به اسلام است.

این استاد اخلاق تصریح کرد: منظور از زی طلبگی در تمام شئونات زندگی اعم از خوراک، پوشاک، رفتار و گفتار است و تأکید استادم حضرت امام(س) بیشتر در برخورد با هم‌نوع بود و می‌فرمودند رفتار یک روحانی با یک روحانی دیگر باید آموزنده باشد و من تاکنون به یاد نمی‌آورم که ایشان در مجلسی غیبت کرده باشد و یا اگر غیبتی هم می‌شد از آن جلوگیری نکرده باشد.

خطاب امام خمینی پس از شهادت آقامصطفی به آیت الله مجتبی تهرانی
دین و اندیشه - خاطره ای از امام خمینی(ره) از زبان دکتر محسن اسماعیلی، عضو حقوقدان شورای نگهبان

دکتر محسن اسماعیلی در سخنانی در شبکه 2 سیما خاطره ای نقل کرد و گفت:

“وقتی آقا مصطفی شهید شد. یک بار آیت الله مجتبی تهرانی در محفلی در محضر امام خمینی بودند. کسی شروع کرد به سخن گفتن از فرزند امام آقا مصطفی. امام سپس به جمع فرمود آقا مصطفی نداریم. آقا مجتبی که داریم. هرچه در مصطفی می دیدم در این مجتبی هم می بینم. این آقا مجتبی همان آقا مصطفای ماست.”

آیت‌الله شهید سید محمدباقر صدر، از متفكرین و اندیشمندان برجسته‌ی اسلامی در سال ۱۳۵۶شمسی مقدمه‌ای بر كتاب «صحیفه سجادیه» نوشت. متن زیر ترجمه‌ی بخشی از آن مقدمه است كه به تحلیل چرایی نحوه‌ی مبارزه‌ی امام سجاد علیه‌السلام پرداخته است.

تقدیر بر این بود كه امام زین العابدین پس از شهادت پدرش مسئولیت زمامداری و رهبری معنوی [امت] را برعهده بگیرد. وی در نیمه‌ی دوم قرن اول -یكی از حساس‌ترین برهه‌های حیات امت- این مسئولیت را برعهده گرفت. این مرحله دوران پس از فتوحات اولیه‌ی اسلامی بود. این فتوحات با قدرت معنوی و تب و تاب نظامی و عقیدتی‌شان، پادشاهی كسری و قیصرها را به لرزه درآوردند و ملت‌های مختلف و كشورهای گسترده‌ای را به قلمرو این رسالت جدید ملحق كردند. مسلمانان طی نیم قرن، رهبری بخش اعظمی از جهان متمدن آن روز را برعهده گرفتند.

اگرچه تسلط بر آن قلمرو گسترده، مسلمانان را به یكی از ابرقدرت‌های سیاسی و نظامی جهان تبدیل كرد اما آنان را خارج از حوزه‌ی مسائل سیاسی و نظامی با دو خطر بزرگ مواجه نمود كه لازم بود با قدرت با آن‌ها مقابله شود.

برای دیدن ادامه مطلب اینجا کلیک کنید.

صفحات: 1· 2

مراد از قنوت در نماز همان دعایی است که در رکعت دوم هر نماز می خوانیم. قنوت در لغت به معنای اطاعت همراه با خضوع است. خواندن دعا به هر زبان، چه عربی و چه غیر آن در قنوت اشکالی ندارد، اما احتیاط آن است که به عربی خوانده شود.

مــرا غرض ز نماز آن بود که یک ساعت

غم فراق تو را با تو باز بگذارم

وگرنه این چه نمــــــاز بود که من بی تو

نشسته روی به محراب و دل به بازارم؟

مردان خدا و شخصیت‌های الهی، همانگونه که در زمان حیات خویش استوانه دین و محور انسانیت و پشتوانه حق و عدالت هستند، در زمان پس از مرگ نیز آرامگاه و زیارتگاهشان پشتوانه حق و عدالت و فضیلت است.
 
به گزارش آلامتو به نقل از ایسنا، امام را مقرب درگاه خدا می‌‏داند و با توسل به او قربی به خدا پیدا می‌کند، همانطور که خودش در قرآن مجید فرمود: «به سوی او وسیله بگیرید» امام را وسیله الهی می‏‌داند. زیرا توسل و شفاعت، بعدی از ابعاد زیارت است که زائر از این طریق خود را به درگاه الهی نزدیک می‏‌کند.
 
پیشوایان ما وعده فرموده‌‏اند که از زائران خود دستگیری کنند. امام باقر(ع) درباره برکات و آثار زیارت امام حسین (ع) می‌فرمایند: “شیعیان ما را به زیارت قبر حسین بن علی علیه‏‌السلام فرمان دهید؛ زیرا زیارت آن، روزی را زیاد می‏‌کند، عمر را دراز می‏‌گرداند و بدی‌ها را دور می‏‌سازد۱″.
 
همچنین به امام صادق (ع) عرض کردند: “کمترین اثر برای زائر قبر امام حسین (ع) چیست؟ فرمود: «کمترین تأثیرش این است که خداوند متعال، او، خانواده و مالش را حفظ می‌کند تا به سوی اهل خویش برگردد، و چون روز قیامت فرا رسد، خداوند حافظ او خواهد بود۲″.
 
آن حضرت درباره تأثیر زیارت امام حسین(ع) در روز قیامت فرمود: «هیچ کس در روز قیامت نیست مگر آنکه آرزو می‏‌کند که ای کاش از زائرین امام حسین (ع) می‏‌بود زیرا مشاهده می‏‌نماید که با زائران حسین (ع) به واسطه مقامی که در نزد پروردگار دارند، چگونه عمل می‏‌شود».
 
امام صادق (ع) فرمود: «به درستی که خدای تبارک و تعالی، قبل از اهل عرفات، برای زائران قبر حسین (ع) تجلی می‌نماید، حوایج آنان را برآورده می‏‌کند، گناهانشان را آمرزیده و درخواست‌هایشان را به اجابت مقرون می‏‌سازد، و سپس متوجه اهل عرفات شده و در مورد آنان نیز اینگونه عمل می‏‌کند».
 
ایشان در جایی دیگر می‌فرمایند: “اگر مردم می‏‌دانستند که چقدر خیر و برکت در زیارت امام حسین (ع) وجود دارد، برای زیارت کردنش با یکدیگر مقاتله می‏‌کردند، و هر آینه اموالشان را برای رفتن به زیارتش می‏‌فروختند”.
 
رسول گرامی اسلام (ص) نیز فرمود: «من تعهد می‏‌کنم که در روز قیامت هنگامه رستاخیز، ضمن ملاقات با زائر حسین (ع)، دستش را بگیرم و از مراحل هول‏ انگیز و سختی‌های قیامت نجاتش بخشیده و او را به بهشت وارد کنم».
 
البته احادیث و روایات بسیار زیادی از معصومین(ع) در زمینه آثار و برکات زیارت حضرت سیدالشهداء از راه دور و نزدیک ذکر شده است.
 
منبع:
 
۱- بحارالأنوار: ۱۰۱ / ۴ / ۱۲ منتخب میزان‌الحکمة: ۴۰۸
 
۲- رجالی تهرانی، علیرضا. “آثار و برکات زیارت سیدالشهداء(ع)

نام آدم عليه السلام 25 بار در 25 آيه قرآن ذكر شده است و در آيات 30 تا 39 سوره بقره در خصوص گفت و گوي فرشتگان در آفرينش آدم با خداوند و آموزش علم اسماء به آدم و همچنين فريب آدم و حوا و خروج ايشان از بهشت و نهايتا پذيرش توبه آدم عليه السلام ذكر شده است.

توضيحات: محل فرود (هبوط) آدم را در صفا يا مكاني در هندوستان گفته اند و فرود حوا در مروه (صفا و مروه دو كوه در مكه) و همچنين محل هبوط حوا را در جده نيز نقل نموده اند. اين دو يكديگر را در مُزدلفه كه امروزه محل گرد آمدن زائرين در حج تمتع مي باشد، يافتند و اين كلمه مُزدلفه از « ازدلف» به معني نزديك شدن و به هم رسيدن گرفته شده. در نهايت آدم عليه السلام به شام (سوريه و اطراف آن) رفت و در همانجا از دنيا رفت.