به نام آنکه یاریم کرد و یاریم می کند ومحتاج به یاری من نیست

عرفه پرواز کردن و اوج گرفتن است از زمین به آسمان، آسمانی که درهای رحمتش باز شده است و پذیرای میهمانان توبه کرده ی خود می باشد. میهمانانی که عرفه را برای بازگشت به سوی معبود خود انتخاب کرده اند.

بگذار اشکها بریزند تا سیلی عظیم جهان را در بر گیرد شاید این سیلی بتواند آثار آن همه عصیان و گناه را بشوید.

می گویند آدم وقتی به زمین آمد چهل روز به کوه صفا می رفت و آنجا گریه می کرد. جبرئیل نازل شد و گفت: آدم چرا گریه می کنی؟ آدم گفت: چگونه می توانم گریه نکنم در حالی که خداوند مرا از جوارش بیرون کرده است و در دنیا فرود آورده. جبرئیل گفت: ای آدم به درگاه خدا توبه کن. آدم گفت: چگونه توبه کنم؟ جبرئیل روز هشتم ذی حجه آدم را به منا برد و صبح نهم به عرفات. هنگام بعد از ظهر غسل کرد و پس از نماز ظهر و عصر آدم را در وقوف به عرفات فراخواند و کلماتی را که از پروردگار دریافت کرده بود به او آموخت. تا غروب آدم دستش به سوی آسمان بود و گریه می کرد. خدایا من به گناهان خود اعتراف می کنم آنها را ببخش که بد کردم…

زهرا خزایی قربانعلی