لَقَدْ كَفَرَ الَّذِينَ قالُوا إِنَّ اللَّهَ هُوَ الْمَسِيحُ ابْنُ مَرْيَمَ وَ قالَ الْمَسِيحُ يا بَنِي إِسْرائِيلَ اعْبُدُوا اللَّهَ رَبِّي وَ رَبَّكُمْ إِنَّهُ مَنْ يُشْرِكْ بِاللَّهِ فَقَدْ حَرَّمَ اللَّهُ عَلَيْهِ الْجَنَّةَ وَ مَأْواهُ النَّارُ وَ ما لِلظَّالِمِينَ مِنْ أَنْصارٍ (72)

 ترجمه:

آنان كه گفتند: خداوند مسيح بن مريم است، كافر شدند. مسيح گفت: اى بنى اسرائيل، خداى را كه پروردگار من و پروردگار شماست عبادت كنيد كه هر كس به خدا شرك آورد، خداوند بهشت را از او منع كرده و جايگاهش دوزخ است و ستمكاران را ياورى نيست.

تفسیر:

این جمله از آیه که از قول حضرت عیسی (ع) می فرماید:«هر کس شریکی برای خدا قرار دهد، خداوند بهشت را بر او حرام کرده و جایگاه او دوزخ است و ستمکاران یار و یاوری ندارند». یکی از عقاید فاسد مسیحیان را باطل می کند. آنها معتقدند که مسیح (ع) با اختیار خود صلیب را برگزید و جانش را برای پیروانش فدا کرد و به خاطر به صلیب کشیده شدن او، گناهان مسیحیان آمرزیده است و تکالیف الهی از ایشان برداشته شده و سرانجام بدون این که آتشی به آنها برسد، داخل بهشت خواهند شد. خداوند، عقیده نادرست آنها را در این آیه رد می کند و می فرماید که خود مسیح (ع) گفته است که هر کس مشکر شود، جهنمی خواهد بود  هرگز به بهشت نخواهد رسید.

منبع: المیزان، ج6، ص69