بهروری انسان ها در زمان غیبت امام زمان (ع) به گونه ای است که منتظران واقعی را به ارزشی میرساند که امام صادق (ع) فرمودند:

مانند کسی هستند که به همراه حجت در خیمه آن حضرت آماده به خدمت باشند.

آنگاه حضرت صادق(ع) پس از تاملی سربلند کردند و فرمودند: او مانند کسی است که به همراه رسول الله (ص) بوده است.¹

آماده بودن برای انتظار، وسعت درونی و سعه صدر می خواهد که به هر کسی تعلق نمی گیرد و اگر انتظار با وسعت درونی همراه بود، انسان را به مستی سوق می دهد که به عالم معنا نظاره گر شود نه آنکه در دید زمینی بماند.

این وسعت درونی با آدابی همراه است که با رعایت آنها می توان به اوج انتظار رسید:

از قبیل: توجه، عهد، انس و توسل.

با وجود این آداب، انسان منتظر در دوران غیبت می تواند وضعیت بهتر را رقم بزند و از بزرگترین تکلیف حساس این زمان یعنی حفظ مرزهای عقیدتی و دین مبین اسلام سربلند بیرون اید.

مفهوم انتظار یعنی امیدوار به آینده بودن و ناراحتی از وضع موجود²

انتظار عامل حرکت دهنده انسان به سمت تعالی و رشد است. انتظار، واژه آشنایی است که در درون خود اضطرار و افتقار و نیاز را دارد و تا انسان مضطر نباشد، دنبال فریادرسی نخواهد بود؛

این انتظار ریشه در ظلم و ستم، جنگ و خونریزی و جهلدارد کهنابسامانی های را در جهان ایجاد نموده است که در مکتب انتظار با رعایت ادب انتظار این نابسامانی ها از بین خواهد رفت و تکلیف منتظرین در رعایت این آداب نهفته است.

___________________________________________

پی نوشت ها:

1. بحارالانوار، ج52، ص102

2. آب حیات، ص248

سید بن طاووس می گوید:

شبی در سامرا وارد سرداب امام زمان شدم، صدای ملکوتی امام را در حال مناجات با خالق یکتا شنیدم که می فرمودند:

پروردگارا! شیعیان ما از ما هستند، از زیادی گِل ما خلق شده اند و به آب ولایت ما عجین گشته اند، خدایا آنها را بیامرز و گناهانشان را عفو فرما.

پروردگارا! آنها را روز قیامت در مقابل چشم دشمنان ما مواخذه مفرما.

چنانچه میزان گناهانشان بیشتر و حسناتشان کم است از اعمال من بردار و به حسنات آنها بیفزا.

علامه مجلسی، بحارالانوار، ج53، ص302

چرا با شنیدن نام (قائم) از جا برمیخیزیم؟

میرزای نوری میگوید:

وقتی نام حضرت حجه بن الحسن در مجلس امام رضا برده شد، آن حضرت از جای برخاست و دو دست مبارکش را روی سر گذاشت و فرمودند:

اللهم عجل فرجه و سهل مخرجه

از امام صادق سوال شد که چرا هنگام شنیدن نام امام زمان از جای خود برمیخیزیم؟

حضرت فرمودند: چون غیبت حضرت مهدی طولانی است. و امام از شدت محبتی که به دوستان خود دارد هر زمان که شخصی او را یاد کند، نگاهی به او مینماید و سزاوار است که یادکننده به جهت احترام و تعظیم از جای خود برخیزد.

هنگامی که مولای خویش او را به نظر مهر و عطوفت نگاه میکند، پس از جای برمیخیزد و از خدا تعجیل فرج ایشان را میخواهد.

هردو از منتخب الاثر، ص505

^{چه بگویم ؟}

^{خودم هم خسته شدم …}

^{شاید همه حرفهای من}

^{در این واژه خلاصه شود}

^{” بیا ”}

^{منتظر فرج باشید و از عنایت و توجهات خداوند نا امید نشوید همانا محبوب ترین کارها در نزد خداوند عز و جل انتظار فرج است.}

خدایا!

آن چنان زمین گیرم نکن که هنگام ظهور مولا،

توان برخاستن نداشته باشم . . .

پرسيدند:

آيا آدم گناهکار هم مےتواند امام زمانش را ببيند؟

جواب دادند :

شمر هم امام زمانش را ديد!

اما نشناخت…!!!



اللهم عرفنی حجتڪ ….

بیا مهدی شب هجران سفر کن

بیا از پرده ی سیاه گذر کن

بیا ای آفتاب خوب پنهان

بیا شام مرا با خود سحر کن

اللهم عجل لولیک الفرج

بای خون باری بر فراقـــش

اشک ها ریخت بر تنهایی اش

قسم به استغفارهایش از گناه ما

قسم بر اشک ریخته شده بر حال ما

او حاضر است

ولی

ظاهر نیست!

ما ظاهریم

اما

حاضر نیستیم!

او

منتظر

حضور ماست!

و ما

منتظر

ظهور اوییم!

خدا کند که

ما حاضر شویم

تا او

ظاهر شود . . .

در غیبتش مقصریم و در ظهورش موثر!

اللهم عجل لولیک الفرج